Sızı

1. Bu sabah derin ve keskin bir sızının ağırlığını hissederek uyandım. Hayatın çok sevdiğimiz insanlarla bizi bu denli çabuk sınamasını bir türlü kabullenemiyorum. Siz de farkettiniz mi, sadece selamlaştığımız veya belli bi mesafede durduğumuz insanlarla aramız hep aynı, sonsuza kadar hayatımızın bir parçası olarak kalıyorlar – her ne kadar varlıkları da yoklukları da pek fark etmese de- Peki ya o mesafeyi zor şer yıkıp bir adım atmaya yeltendiklerimiz? Bir umut inanıp, güvenip, sırtımızı yasladıklarımız? Birbirinin ruhunu okumuş iki insan yeri geliyor, yan yana geciyor ve o hayatımızdaki standart yeri olan insanlara verdiğimiz selamı o kalbimizin en özel kösesine kondurduklarımıza veremiyoruz. Atilla İlhan’ın dediği gibi : “Bir yerde vahim bir yanlış yapılmıştır. Ne yadsımaya dilim varır, ne düzeltmeye gücüm yeter” Biliyorum benim burda yazdıklarım herkesin hayatında bir dert ve yine biliyorum ki bunu okuyup geçenler bunun sadece üzerine düşünüp bu düzeni sürdürecekler. Ama şu zincirin en baştaki halkası artık kırılmalı. Yalvarıyorum konuşun. Lütfen iletişim kurun. Birine kızdıysanız, kırıldıysanız, hakkında kötü şeyler duyduysanız nolur söyleyin. Çünkü karşınızdaki insan sebebini bilmediği sonuçlara katlanıyor siz konuşmadıkça. Durup durup bir insanın nasıl bu kadar değişebileceğini sorguluyor, nasıl olur da biz bu duruma geliriz diye düşünüp duruyor. Çünkü bilmiyor. Sen ne düşünerek aranıza böyle bir duvar ördün haberi bile yok. Sen kendi kendine küstüğünle kaldın, o kendi kendine cevapsız soruların peşinde. Bak sonuca; yazık! Koskocaman bir yazık. Eski, yeni, yerli, yabancı birçok dizi/ film konusudur bu. Gerçek hayatta da bir sürü örneği var. İnsanların yılları boşa gidiyor. YILLARI. İnsan ömrünün ortalama 60-70 yıl olduğunu düşünecek olursak böyle bir lüksümüz olduğunu düşünmüyorum. Yanlış anlaşılmalar, söylenmeyen sözler, yersiz gurur yüzünden kaçırdığımız onca mutluluk ihtimalini bir düşünsene! Kaybediyoruz arkadaşlar, ağzımız dilimiz varken; henüz vakit varken kaybediyoruz.