Silinmek istemiyorum

Hiçbir yazar, şair ve bilimum yazmakla uğraşan insan mutlu değildir. Onların mutlu bir hayat sürmeleri imkansızdır. Mutlu insan neden yazsın, neyi yazsın? Gündelik hayatta, gündelik işleri son derece yüzeysel ve su üstünden yaşayan insanlar neyi betimlesin kelimelerle? Hayat onlar için inişli, çıkışlı ve olağan halinde devam eder. Üzülmeleri gerekince üzülürler, sevinmeleri gerekince sevinirler. Fakat, değerli okur, bizler üzülmez, kahroluruz. Bizler sevinmekle kalmaz, mutluluk içimizi sardığında göklere çıkar, insanlığa oradan el sallarız. Yazan insanlar duyguları sadece hissetmez, duyguları her zerresine kadar yaşarlar. Uçlarda. En uçlarda. Çok sevdiğim bir arkadasıma geçen gün “Çok üzgünüm” dedim. Bana, senin hiç sadece üzgün, yada sadece mutlu olduğunu görmedim dedi. “Hep çok üzgün yada çok mutlusun” Sahiden de öyle. Çünkü bu duyguları sonuna kadar yaşayıp hazmetmezsem, betimleyemem. Bazen sadece bu durum bana ne hissettirir diye düşünerek kendimi o duruma sokuyorum. Çünkü ben hissettiklerimle, hissettiklerimi süsleyerek, büyüterek anlatmamla varım, benim. Bu hayattan sadece geçip gitmek değil; benden ve kalemimden bir iz bırakmak istiyorum. Yazdıklarımı binlerce kişi okur belki bir gün, ama içlerinden sadece bir kişinin, sadece bir konuda hayatına dokunabilirsem o zaman bu hayatta en azından bir hayat için silinmediğine emin olarak huzur içinde uyuyacağım.