GAM

Beni diri diri kesip doğrasalar, sanırım vücudumdan bir damla kan akmaz. İçim öyle kuru, öyle soğuk. Bu hayatta her şeyimi, hiç koşulsuz önüne serdiğim insan içimi gam ve kederle doldurup bana tekrar sırtını döndü. Yapayalnız kaldım, ruhen. En üzücüsü de hiç sebepsiz, yersiz. Ben onun yokluğunda zor şer kendimi sevmiş, yaralarımı sarmış, bi yol tutturmuşken o gelip bana sevilmeye layık olmadığımı hatırlattı. Evet böyle hissediyorum. Zaten hak etseydim, o beni severdi en başta. O sevmesiyse ben hak etmemişimdir muhakkak. Beni kimler severse sevsin, kim ne kadar takdir ederse etsin, ondan gelmeyen her duyguda eksiğim. Kimlerin benim için neler neler yaptığına ve yapabileceğine değil, ısrarla onun benim için oynatmadığı parmaklarına bakıyorum, hem de hayranlıkla. Ve aklım almıyor, bir insan bir insanı bu kadar kalpten, bu kadar gerçekten, bu kadar koşulsuz şartsız severken nasıl kaybeder? Bazen merak ediyorum, o bu aşk’ı hak edecek ne yaptı, bende nasıl böyle bir iz bıraktı? Tam 10 senedir. Bulamıyorum. Bu soruların cevabını bulamıyorum. Ama artık biliyorum. Ben hiç sevilmedim. Beni kimse gercekten sevmedi çünkü sevilsem bunu unutamazdım. Şüpheye düşmezdi gercek bir sevgiye değseydi kalbim. Hayatta istediğim her şeyi almakla tanınırken ben, güçlü ve dik durmakken mottom, canımı acıtan her şeye meydan okurken, girdiğim tüm savaşlardan galip çıkarken bile, anlamıyorum neden ona her daim yeniliyorum? Bana, nasıl gözlerime baktığı an kendimi yetersiz, güçsüz, değersiz ve en korkuncu kimsesiz hissettirebiliyor? Ve bu hislere rağmen neden hala onun gözünün ucunda, dizinin dibinde olmak için can atıyorum? Neden içimdeki tüm zayıf hisleri o beslerken onun yanında evimde gibi huzurlu ve güvende hissediyorum? Bilmiyorum, bilmiyorum… Ona duyduğum aşk hiçbir zaman kurtılmak, vazgeçmek istediğim bir duygu olmadı. Hayatımda olmadığında onu sevmeye devam etmem onun hayatına gölge bile etmedi. Ona yada kendi hayatıma zarar verecek bir obsesyon olmadı hiçbir zaman. Onu sevmek beni daha güçlü yaptı, hayatta tuttu. Onu, o yokken bile çok sevdim, çünkü ben onu sevmeyi sevdim. Onun sahip olduğu hiçbir şeyi değil, Onun isminin önündeki etiketleri değil, mevkilerini değil, kaşını gözünü değil sadece eşsiz ruhunu sevdim. Kimsenin göremediğini, onun gözlerindeki o ışığı sevdim.Bir gün bir eli olmasa, bir kulağı duymasa, bir bacağı tutmasa da onu aynı şiddetle severdim. Tüm dünya onun karşısına geçse, ben yine onun arkasında dururdum. Kimse sevmese, yalnız ben sevsem onu yine de sevgimi gururla söylerdim. Birlikte aç kalmak korkutmazdı beni, yada sokakta kalıp onunla üşümek çünkü biz birlikteyken bir dağı alıp ötekinin üzerine koyabilirdik biliyorum. Ben ona bir ömür yaslanacağı bir omuz, sığınacağı bir kucak vermek istedim. Onu üzdüklerinde göğsümde dinlendirmek, kızdırdıklarında saçlarını okşayıp sakinleştirmek, yorduklarında dizime yatırıp neşelendirmek, her duygusuna eşlik edip onun için orada olmak istedim. Kalbim sadece onun huzurunu ve mutluluğunu temenni ediyor. Farkettiniz mi, kendim için hiçbir şey istemiyorum. Çünkü bunu hakkım olarak görmüyorum o hep benden almayı bildi, vermeyi ona ben öğretmedim. O da en ufak isteklerimi bile reddetti. Bana bir demet çiçek göndermekten yüksündü. Haklı olduğum zamanlarda bile özür diledim ondan ben defalarca. Ben de üzüldüm, ben de yoruldum, ben de kızdım ama bunlar yalnızca benim sorunlarımdı. O bana iyi gelmek istemedi hiç. Ben hep onu düşündüm, o hep kendini. Şimdi bile, beni onsuzluğun yanısıra çok zor bir durumda bırakıp gitti. Hem de bana verdiği 3 sözü çiğneyerek. Hayatımdan bir daha çıkmayacağını, ona ihtiyacım olduğunda yanımda olacağını söylemişti. Belki de sözüne güvenmek benim hatamdı. Ama güvenmeyi çok istedim. Bana bir hayalkırıklığı daha bıraktı ve gitti. Ben çok acı çekiyorum sevgili okur. Mecazen değil, fiziksel ve ruhsal olarak büyük bir ızdırap çekiyorum. Ömrüm kısalıyor biliyorum. Gidemiyorum, kalamıyorum, baş edemiyorum. Tek dileğim, Allahım ben affetsem sen affetme onu, beni çok üzdü. Benim ona madden ve manen verdiklerimin tüm hakları helali hoş olsun, o canımı istese onu da verirdim üzerine düşünmeden ama ona gönlümün hakkı helal değil. Umarım keyfi beslendiği bu sevgiyi kaybettiğini anladığında her şey için çok geç kalmış olmaz. Eğer bir gün Aşık bir kadın olmak yerine, mutlu bir kadın olmayı tercih edersem bu geri dönemeyeceğim bir nokta olur. Bir gün, biri beni ona duyduğum aşkı kalbimde taşımaktam vazgeçirecek kadar çok severse, ben bu sevgiye asla nankörlük etmem çünkü sevginin kıymetini çok iyi biliyorum. Hayatım boyunca kimseye aşık olmayacağım çünkü aşk’ın ta kendisi beni de kendi bataklığına çekip sırtını döndü bana, öylece uzaklaştı. Eminim yaşadığım her şey gibi, bu acının da bana öğreteceği bir şey var, bu acı büyütecek beni. Son sözlerim dökülsün satırlarıma ve burada ölümsüz kalsın isterim. Canım, canımın ta kendisi. Keşke bir kez olsun kalbimi değil de inadını kırsaydın. Bir defa olsun mutluluktan ağlatsaydın beni. Ben seni içimde aklamanın bir yolunu elbette bulurum ama kalbim sana hep kırgın kalacak, bu ah’ı senin üzerinden ben bile alamam.