İNİŞLERİM, ÇIKIŞLARIM

İnişlerim çıkışlarım, O kendimden kaçışlarım

Gidişlerim dönüşlerim, içimdeki sı

O kısır döngülerim, Yarım kalan sevgilerim

Paramparça oluşlarım, Yalanlarım yanlışlarım

O arkamdan bakışlarım, Kendime geç kalışlarım

Yokuşlarım kalışlarım, Umutlarım kaygılarım, İnançlarım gözyaşlarım

Bu şarkının dizelerindeyim. Hislerim hakimiyetimden uzun zaman önce çıktı. Hükümsüz hallerimin, seyrini uzaktan bir yabancı gibi izlemekle ancak yetiniyorum. Hikayemi bir öykü halinde baştan yazmaya başlamıştım uzun bir zaman önce ‘Arabası durdurulamayan adam’… İnişlerim çıkışlarım…. Bazen bir oturuşta sayfalar yazarken, bazen aylarca tek kelime yazmadığım oldu. Hayatımın aşkını hikayeleştirdiğim bu öykü sırasında zaman zaman kalbim başka heyecanlarla dalgalandı ve kalemim bundan sebep ki duruldu. Ama her heyecan dalgası beni olduğum yere geri bırakıp uzaklaştı. Koşsam da, yüzsem de, tırmansam da hep aynı yerde buldum kendimi. O kendimden kaçışlarım…Nereye kadar uzaklaşabilirsem, tam olarak oraya kadar gittim. O uzun yolların son durağında, kalbimin de bu yol boyu benimle geldini fark ettim… Kaçmak nafileydi, uzaklaştım sandığım yollar avuntu. Kimsenin dindiremediği, hiçbir duyguyla iflah olmayan bir elem duyuyorum. Gidişlerim dönüşlerim, içimdeki sır buna hep dahil. Ürkek adımlarla çıktığım her yolda, cesarete kapılıp göğsümü kabarttığım an, sonu olmayan bir uçurumdan aşağı itilmiş buluyorum kendimi. Hüsran duymaktan bitap düştüm. Herhangi bir şey için heves duymaya yaklaştığımda bile korku sarıyor çepeçevre benliğimi. Kolum, kanadım kırıldı, hür uçtuğum gökyüzüne uzaktan bakmaya mecbur kaldım. Şimdi kanatlarım iyileşse bile, uçmak bir hayalden ibaret geliyor. Sanki beslendiğim tek kaynak, biçareliğim. O kısır döngülerim, yarım kalan sevgilerim…Sanki dünya bana çok görmüştü kalbimdeki kelebekleri, böyle hissediyorum. Ne zaman uçacak olsa bastırıldı, dindirildi, içimdeki varlıklarını dahi sorguladım zaman zaman. Hep yarım, hep eksik, hep tamamlanmamışlık hislerinin elinde yüzyıllardır esir haldeyim. Paramparça oluşlarım, Yalanlarım yanlışlarım…

Ait olduğumu hissettiğim her kalpte, kapıya en yakın koltuk ayrılmıştı benim için. Benimle düz yolda yürüyemeyeni, dağları tırmanırken uzaktan izledim, yorulur diye endişe ettim. Ben sevdiğim yerde yalnızca 5 yaşındayım sevgili okur, ne söylenirse inanırım, saçlarım okşandığında gözlerim ışıldar, o ellerin sahibi dünyanın merkezidir, doğru olan, iyi olan, her şeyi hak eden odur çocuk kalbimde, büyümek bilmedi ne çare…O arkamdan bakışlarım, Kendime geç kalışlarım… Sonunda kendime döner, sarıp sarmalar, yeniden başlarım. Ben kendime çok uzun yollardan geldim ama kendime yetiştim. Yokuşlarım kalışlarım… Bu yüzdendir ki, gündelik sevgiler doyurmuyor kalbimi, bir çift güzel söz değil ihtiyacım. Devrin derme çatma sevgilerinde gözüm yok. Hiç acelem yok, ben gerçeğin, gerçek aşkın peşindeyim. Umutlarım kaygılarım, İnançlarım gözyaşlarım… Umutlarım kaygılarıma yenildiğinde, inancım dualarımla birlikte gözlerimden dökülür. Vazgeçmek için çok erken, umut etmek için çok geç gibi. Ben miyim bu şarkıdaki satırlarım… Siz beni bir de evimi bulunca görün sevgili okur, çorak topraklardan çiçek bahçeleri kuracağım. Deli kızınızdan sevgiler.