KORKUNÇ BİR YAZ

Bu yazıya yazarken arka fonda Beethoven- Moonlight Sonata çalıyor. Son 3 ay zihnimin arka planında çaldığı gibi. İnsanın içine kasvet ve umutsuzluk veren fakat yatıştıran ve çoğunlukla notaların akışını takip ederken zihnimdeki düşünceleri sıralandırabildiğim bir beste bu. Bu yıl, yaz mevsimini çok bekledim. Kara bulutların dağılmasını, yağmurun dinmesini, güneşin içimi ısıtmasını çok bekledim. Birçok yara aldığım ama yine de hayatta kaldığım kış nihayetinde bitti ve beklenen geldi, yaz! Nereden bilebilirdim bu denli korkunç olabileceğini ? Ülkemde olup bitenler, ruhumun bir kısmını öldürdü. Yazın güneşi bizi yalnızca ısıtmadı, kavurdu yaktı bu sefer. Kış'ın yağmurlarına hasret kaldık, medet umduk. 'Dünyamızda yaşananlara mı üzülelim yoksa Ülkemizdeki felaketlere mi' ayrımındayken ben, evimin orta yerine dert düştü. Babam covid oldu ve evimiz bir kez daha covid'in yuvası oldu. Bu sefer yalnızca babam değil hepimiz etkilendik. 3 Oda 1 Salon evimizin üç odası, bir salonu da hastalıkla doldu. Her odadan bir öksürük sesi gelirken diğer odalardan şifa adına dualar yükseliyor. Bu yaz hayatımın en kötü yazlarından biriydi. Umarım daha kötüsü olmadan bitip gider. Allah gerçekten de insanın başına bir felaket verdiğinde aklının yarısını alıyor. Böyle bir şeyin ihtimali bile benim uykularımı kaçırırdı lakin şimdi bu durumun tam içerisindeyim ve sabrediyorum. Covid gerçekten korkutucu bir hastalık. Hepimiz aşılı olmamıza rağmen süreç hiç kolay geçmiyor. Dostlarım yanıbaşımda bana daima güç veriyorlar fakat tükenmek üzere hissediyorum. Her şey üst üste geldi ve ben altında un ufak oldum sanki. Böyle söylemekten bile çekiniyor içim, Allah beterinden korusun diye tekrarlayıp duruyorum içimden. Çok güzel şeylerin ardından muhakkak kötü bir şey olacağına dair inancım.