VEFA’NIN BENDEKİ DİĞER ADI: SİMAY’IM

Bugün, Simay’ımın günü! Tabii ki bu yazıyı blog yazmaya başladığımdan beri, “bana ne zaman blog yazacaksın!!!” Dediği için yazmıyorum. Gerçekten kalbimden, ruhumdan koptuğu için yazıyorum. Bu yıl bütün arkadaşlarıma doğum günü hediyem onlar için yazdığım blog yazısı oldu; Bu da benden Simayıma.. Simay, bana Doğa Kolejinden kalan en güzel insanlardan biri. Onunla, İtalya’daki eğitim programında tanıştık. Yolculuğumuz boyunca beni sürekli besledi.. şaka yapmıyorum, anne gibi besledi beni.. Sonrasında o Ankara’da ben İstanbul’da olmama rağmen benimle bir Allahın günü iletişimini kesmedi. Tam olarak 6 senedir en fazla konuşmadığımız zaman 1 haftadır. İnanılmaz öyle değil mi? 6 yıldır toplasan 6 defa yüz yüze görüştük fakat Simay benden hiç kopmadı. Hayatımın her radikal değişikliğinde, bütün acılarımda, sevinçlerimde, başarılarımda yanımda olmayı asla ihmal etmedi. Her zaman halimi, hatrımı, sağlığımı, huzurumu sordu, sorguladı. Blog’umun en fanatik okuyucusu, Orenda’mın en güzel destekçilerinden biri oldu! Simay, bir insanın asla hayatından çıkmasını istemeyeceği, çok özel ve kıymetli bir insan. Onu kaybetme gafletine düşenler için çok üzülüyorum. Hayallerindeki mesleğe giden yolda, Tıp fakültesinde, emin adımlarla geleceğini şekillendiren sevgili ilerideki doktorum, dostum, vefalım Simay! En güzel günler, henüz yaşamadıklarımızdır, hayatın bize hep son bir gülüşü vardır unutma! Seni yürekten seviyorum, İyi ki doğdun, iyi ki beni hiç bırakmadın… Nice mutlu sağlık dolu, huzur dolu ve tabii ki aşk dolu yaşların olsun.